Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

PCMLV: Η αποκάλυψη του ρεβιζιονισμού είναι ένα απαραίτητο έργο

Αναδημοσίευση απο τα αγγλικά: Red Star Library



Μαρξιστικό-λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας




Στη Βενεζουέλα, όπως και σε ορισμένες άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, βιώνουμε μια αστικοδημοκρατική διαδικασία, με πατριωτικές, εθνικιστικές κυβερνήσεις που λένε ότι είναι «αντι-ιμπεριαλιστικές», πράγμα το οποίο εκφράζεται μόνο με τον αντι-Αμερικανισμό τους. Εμείς οι κομμουνιστές ξέρουμε ότι αυτές οι αστικο-δημοκρατικές διαδικασίες δεν υπερβαίνουν τις μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Όμως, κατανοούμε επίσης ότι ιστορικά οι διαδικασίες αυτές θα μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε μέχρι ένα ορισμένο σημείο, να προετοιμαστούμε, να συγκεντρώσουμε και να οργανώσουμε τις δυνάμεις για τους κρίσιμους αγώνες, να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες προϋποθέσεις που θα μας επιτρέψουν να οργανώσουμε την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, προωθώντας έτσι την πραγματική κοινωνική επανάσταση, την προλεταριακή επανάσταση.

Αυτές οι αστικοδημοκρατικές διαδικασίες ερμηνεύονται από τα οπορτουνιστικά, αναθεωρητικά(ρεβιζιονιστικά) ρεύματα, τους εκπρόσωπους της κυβερνητικης γραφειοκρατίας, ως η «μετάβαση στον σοσιαλισμό του 20ό αιώνα», ως η σύνθεση των καλύτερων στοιχείων όλων των επαναστάσεων που έγιναν παγκόσμια, ως η "σύγχρονη έκφραση" του δρόμου για έναν «νέο σοσιαλισμό» που αντιστοιχεί σε αυτή την ιστορική στιγμή.

Αυτή η θέση υπερασπίζεται την οικοδόμηση του σοσιαλισμού με τον «ειρηνικό δρόμο», χωρίς ταξική αντιπαράθεση, χωρίς να αγγίξει το θεμελιώδες στοιχείο που στηρίζει τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.


 Ως εκ τούτου, διακηρύττουν ότι κάποιος πρέπει να αναπτύξει άλλα μέσα παραγωγής με νέες σχέσεις παραγωγής που "σιγά-σιγά" με έναν "προοδευτικό" τρόπο θα εκτοπίσει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ή ότι θα «κυριαρχήσει" πάνω στις καπιταλιστικές σχέσεις, δηλαδή, να δημιουργήσει ένα είδος ανταγωνισμού μεταξύ ενός "μοντέλου κοινωνικής παραγωγής" όπως την ορίζουν, και το μοντέλο της αστικής τάξης, ή ακόμη και να δημιουργήσει μια υβριδιακή οικονομία. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να δείξουν το «δημοκρατικό» χαρακτήρα του κράτους, στο οποίο η αστική εκμετάλλευση και η εργατική αυτοδιαχείριση συνυπάρχουν, ελπίζοντας ότι αυτό θα αφυπνίσει την καλή θέληση και τη συμπάθειά της φιλοιμπεριαλιστικής αστικής τάξης δεδομένης της εκμετάλλευσης στην οποία υποβάλλει την εργατική τάξη κάθε μέρα.

Έτσι, οι οπορτουνιστές και οι ρεβιζιονιστές αρνούνται την ταξική πάλη, αρνούνται ότι το ιστορικό υποκείμενο της επανάστασης είναι το προλεταριάτο, ώστε με αυτόν τον τρόπο να το αντικαταστήσουν με τα αποκαλούμενα “κοινωνικά κινήματα”, τα οποία υποτίθεται αντιπροσωπεύουν τη λαϊκή εξουσία και ως εκ τούτου αρνούνται την οργάνωση της εργατικής τάξης , αρνούνται να δεχθούν το θεμελιώδη ρόλο των συνδικάτων και, ακόμη περισσότερο, τον μέγιστο βαθμό οργάνωσης της προλεταριακής τάξης, το κόμμα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.
Μιλούν για την εργατική τάξη ωστε να προσδώσουν μια γέυση ριζοσπαστικού αριστερισμού στον ρεβιζιονισμό τους ενώπιων των μαζών. Αυτό είναι η εργατική τάξη για αυτούς. Στις ομιλίες τους, τονίζουν ιδιαίτερα ότι οι βίαιες επαναστάσεις έχουν περάσει στην ιστορία, και έχουν δώσει τη θέση τους σε ειρηνικές επαναστάσεις που διαφυλλάσουν την ειρήνη μεταξύ των πολιτών, ότι μπορούν να επιτύχουν την ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο, αναγκάζοντας την αστική τάξη να υποκείψει σε ορισμένους νόμους που παρέχουν κάποια οφέλη για την εργατική τάξη, έτσι ώστε να βελτιώθούν οι συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης και να αποφευχθούν οι αντιπαραθέσεις.

Τα στοιχεία που περιγράφονται παραπάνω αποτελούν μέρος της κρατικής γραφειοκρατίας, υποθέτουν ότι η εκλογική μάχη είναι αρκετή για να εξαλείψει την αντίδραση, αλλά τέτοια αφέλεια της μικροαστικής τάξης και του οπορτουνισμού αποκαλύπτεται με την αμφιταλαντεύση τη στάση της στις δύσκολες καταστάσεις και στις εκλογικές μετατοπίσεις και αντιστροφές κατα τη διάρκεια του αγώνα . Άλλοι που αποκαλούν τους εαυτούς τους κομμουνιστές, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από απολιθωμένοι ρεβιζιονιστές, ξεπερνιούνται από τις εκτροπές και την τεμπελιά που προκαλείται από τις ανέσεις που έχουν επιτύχει σε όλη την ιστορία τους, συνηθισμένοι στο να φυτοζψούν. Ενστερνίζονται επίσης στις θέσεις τους, την «συμμαχία με την αστική τάξη για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και το πέρασμα στον σοσιαλισμό, χωρίς εμπόδια ή συγκρούσεις μεταξύ τάξεων ή κλάδων. "

Αυτές οι θέσεις, οι οποίες στερούνται κάθε αντικειμενικότητας και είναι αντι-επιστημονικές, στερούνται διαλεκτικής ή υλιστικής θεώρησης της ιστορικής πραγματικότητας, δεν είναι καινούργιες, δεν γεννηθηκαν τώρα στο φως αυτών των διαδικασιών. Οι θέσεις που τα ρεύματα αυτά διακηρύσσουν αναπτύχθηκαν αιώνες πριν, από τους ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες (κυρίως τον Bernstein) και τούς ρεβιζιονιστές της Δεύτερης Διεθνούς, και αργότερα από άλλα ρεύματα επιβλαβή για το διεθνές κίνημα των εργαζομένων. Διεκδικούν την εξωφρενική αξίωση, οτι δημιουργούν τη θεωρία ενός νέου σοσιαλισμού, αλλά εμείς οι κομμουνιστές γνωρίζουμε ότι τέτοιου είδους σπέκουλες μπορούν να προέλθουν μόνο από οπορτουνιστικές μικροαστικές τάσεις. Αυτές οι θέσεις διαψεύστηκαν ολικά στη θεωρία, και κατατροπώθηκαν στην πράξη από τον σύντροφο Λένιν, ο οποίος κατήγγειλε ενώπιον της εργατικής τάξης το λανθασμένη και αποκλίνούσα θεώρηση τους για την ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας και των αποτελεσμάτων της.

Αυτά τα ρεβιζιονιστικά, ρεφορμιστικά αξιώματα και οι μικροαστικές αντιλήψεις κρύβουν το φόβο ότι η εργατική τάξη θα οργανωθεί σε ένα ισχυρό όργανο, για να αναλάβει τον αγώνα της κατεδάφισης της υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων.

Εμείς οι μαρξιστές-λενινιστές πρέπει να είμαστε σαφείς στον αγώνα ενάντια σε αυτές τις τάσεις, που φέρνουν μόνο την σύγχυση, την αποστράτευση και τελικά περιορίζουν τον αγώνα του προλεταριάτου. Έτσι, για παράδειγμα, σήμερα στη Βενεζουέλα, αυτός ο αγώνας διεξάγεται ιδεολογικά και πολιτικά, και το Κόμμα κινήτε σταθερά στην καθοδήγηση και την ηγεσία της εργατικής τάξης, τους αγρότες, την νεολαία, τους φοιτητές και τις γυναίκες, για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας , γνωρίζοντας ότι στο πλαίσιο αυτής της εθνικιστικής και πατριωτικής κυβέρνηση, μπορούμε να προχωρήσουμε μέχρι ένα ορισμένο σημείο, το οποίο αναφέραμε στην αρχή, στην κατάκτηση κάποιων απο τα αιτήματα μας. Αλλά είμαστε σαφείς ότι αυτό δεν είναι αρκετό, εργαζόμαστε σταθεροί στις αρχές μας, με μια σαφή πολιτική γραμμή, με τις πιο σωστές τακτικές και προς την υλοποίηση του στρατηγικού μας στόχου, την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας.

Η εργατική τάξη της Βενεζουέλας θα πρέπει να εντάξει την μειοψηφία στην πλειοψηφία, να είναι σε θέση να επιβάλει τη θέλησή της, τη θέληση της πλειοψηφίας που δεν είναι καμμία άλλη από την οικοδόμηση μιας δίκαιης κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο. Αυτό επιτυγχάνεται με την εξάλειψη των προνομίων των μειονοτήτων (βάζοντας ένα τέλος στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής), ξεπερνώντας την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και τον ατομικό χαρακτήρα των ιδιοποίησης του πλούτου που παράγεται από την εργατική δύναμη των εργαζομένων.

Ας προχωρήσουμε, χωρίς δισταγμό, αξιοποιώντας στο μέγιστο τους όρους της παρούσας αστικής δημοκρατίας, για να αυξήσουμε τα επίπεδα της οργάνωσης, της εκπαίδευσης και της μαχητικότητας της εργατικής τάξης.










 

Δεν υπάρχουν σχόλια: