Τρέξε χρόνε! - Ενα Σοβιετικο Καρτουν με στιχους του Μαγιακοφσκι για την 25η Οχτωβρη

 
To “Προχώρα εμπρός, Χρόνε” είνα βασισμένο σε ιδεολογικα ποιήματα του Βλαδιμηρου Μαγιακοφσκι, της δεκαετιας του 1920, οπως επίσης και διαφημισεων που εφτιαξε π Μαγιακόφσκι στην περιοδο της ΝΕΠ με τον αβαγκαρντιστα καλλιτεχνη Αλεξανδρο Ροτσένκο.

Βγηκε το 1977 σε σκηνοθεσια του Βλαδιμηρου Ταρασοφ.

Ειπα να το μεταφρασω (το πρωτο μερος προς το παρον).

Απολαυστε:

Ακούστε, αγαπητοί, Σύντροφοι-απόγονοι,
Τούς αυλισμούς ενός ταραξία, τρεμάμενους,
Ορθώνοντας φράγματα για τις πλυμμήρες της Ποίησης εντός μου,
Έρχομαι δρασκελίζοντας γοργά μέσα απ τους λεπτούς τόμους των στίχων
Ζωντανός, και μιλώ για όσους ζωντανούς!

Εμπρός πατρίδα μου,
πιο σβέλτα, πατρίδα,
μακάρι όσα ξέφτισαν να αφανιστούν τελείως!
Τρέχα χρόνε,
Προχώρα, χρόνε, τρέχα εμπρός!

Αξιοτιμώτεροι των αξιοτιμωτέρων, Σύντροφοι-απόγονοι!

Σαρώνοντας το χάος των χαλασμάτων του σήμερα,
Απο των καιρών μας το σκοτάδι, τα σκουπίδια, και την ανοησία,
Μπορεί και να ρωτήσετε για μένα.

Και πιθανόν κάποιος λόγιος να αποκριθεί,
που πίσω απο την μάθηση, θα κρύβεται απ'τις ορδές των δύσκολων ερωτημάτων που καραδοκούν,
Οτι κάποτε, ίσως να έζησε -υποτίθεται- ένας ποιητής του καθάριου κοχλάζοντος νερού
Και ένας φοβερός εχθρός της λάσπης του νερού της βρύσης!

Κύριε καθηγητά, βγάλ'τα ματογυάλια σου, εμπρός!
Θα μιλήσω εγω ο ίδιος
Για τον καιρόν αυτόν,
και για τον εαυτό μου!


Θα χλευάσω τα όνειρα σας,
Πού χασομερούν στα μαλακά μυαλά σας
Σαν πλαδαρός λακές που τεμπελιάζει σε βρωμερό ντιβάνι.

Θα καταβροχθήσω βουλημικά τα σωθικά μου,
γελώντας χαιρέκακα με τα τελευταία ματωμένα υπολείματα της καρδιάς,
με αλαζονικη, πικρόχολη μανία!


Υπάρχουν πιο πλούσιες χώρες, όντως,
Καλύτερες, και εξυπνότερες επίσης, το πιστέυω,
Αλλα χώρα με πένθος μεγαλύτερο
δεν έλαχε ποτέ να αντικρύσω.

Κοίτα τη Ρωσσία απο το πλάι,
Και οσο πάει το μάτι , σαν, ως τον  ουρανό, σωρός στοιβαγμένου χάλυβα,
Βουνά, φυλακές και δυστηχία.

Κοίτα κατευθείαν κάτω, στη Ρωσσία, απο σύννεφα βροχής που ταξιδεύουν.
Μωλωπιασμένο μπλέ με ποταμούς φιδίσιους η πατρίδα,
Σαν να έπεσαν χίλια ραβδιά στις πλάτες μας,
και σαν μαστιγία αυτήν να οργώναν.

Ολοι!
Ολοι!
Ολοι!
Όλοι εσείς που δεν βαστάτε άλλο
Ξεσηκωθείτε, και ας βαδίσουμε μαζί!
Εκδίκηση!
Βγές έξω αρχηγέ των εορτών!
Πείνα
- ο οδηγητής μας-

Ξιφολόγχη!
Μπράουνιγκ!
Βόμβα!

'Οταν κοιτάω πίσω και λογίζομαι
Της μέρες που έχω ζήσει,
Και ξεσκάβω μνήμες, λαμπρές, μεγάλες ή μικρές,
Πάντα φτανω να σκέφτομαι αυτήν:

25 ΟΧΤΩΒΡΗ!

Η πρώτη των πρώτων μέρα!

Μπορεί να σας λείψουν οι διάνοιες που φύγαν,
Απαρηγόρητος θρήνος στα παράθυρα,
Να πλέκεις δόξα στα σάβανα της επικήδειας πομπής.
Ψόφα,
στροφή μου!


Σαν ιδιωτικός ανώνυμος όλεθρος!
Οπως και οι δίκοι μας μυριάδες, ανώνυμοι αφανισμένοι, σε ανώνυμο ηρωικό πλήθος!

Ποιανών τα κόκκαλα και ποιών οι στάχτες
χτιστήκαν μές τους τοίχους μας;
Ποιός απο τη σκλαβιά, τη φυλακή ή σφαίρας βολή εχάθη;
 
Αλλα σχεδόν κανείς απο μακρόχρονη ζωή!

Οι προλετάριοι ανηφορίζουν για τον Κομμουνισμό,
Απο τα βάθη των ορυχείων, δρεπάνια, τσουγκράνες,
Ωστόσο εγώ απο τα ύψη της Ποιητικής
Βουτώ στον Κομμουνισμό,

-Επειδή!

Επειδη -για μενα- χωρίς αυτόν
απλά δεν υπάρχει αγάπη