Νινα Αντρέγιεβα: Ποιός και πώς ανέτρεψε τον Σοσιαλισμό...

Τα σχολια απο μερος μου περισσεύουν..

 Μεταφρασμένη αναδημοσίευση απο: mltranslations

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΗ

Τίτλος της διάλεξης που δόθηκε από την Γενική Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων, Νίνα Αντρέγιεβα, στο Πανεπιστήμιο Κιμ Ιλ Σούνγκ στην Πιονγιάνγκ στις 6 Οκτωβρίου 1992.

Επιτρέψτε μου να σας απευθύνω έναν εγκάρδιο χαιρετισμό εκ μέρους του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων, το οποίο έχει προκύψει από τα ερείπια του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, εκ μέρους των σοβιετικών ανθρώπων που δεν έχουν παραδοθεί στην προδοσία της κλίκας του Γκορμπατσόφ, αλλά και στο όνομα εκείνων που αγωνίζονται για την αποκατάσταση της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλισμού. Θα ήθελα επίσης να σας συγχαρώ για την 47η επέτειο από την ίδρυση του Κόμματος των Εργατών της Κορέας.

Σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αναρωτιούνται για τα ακόλουθα ερωτήματα:

• Tι συνέβη στη Σοβιετική Ένωση;
• Πώς ήταν δυνατόν οι εργαζόμενοι να παρέδωσαν την εξουσία τους χωρίς αγώνα;   
• Γιατί το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, που ιδρύθηκε από τον Λένιν αυτοδιαλύθηκε;
• Ποιό θα είναι τώρα το πεπρωμένο του παγκόσμιου σοσιαλισμού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ; 
• Πόσο καιρό μπορεί κρατήσει η αντιδραστική επίθεση στη χώρα μας;

Τι συνέβη στην ΕΣΣΔ τα τελευταία χρόνια; Δυστηχώς πρέπει να παραδεχθούμε ότι μια αστική αντεπανάσταση έλαβε χώρα στη Σοβιετική Ένωση. Πραγματοποιήθηκε πισωγυρνώντας απο τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό, και πιο συγκεκριμένα, ξεκίνησε με την εισαγωγή στοιχείων του καπιταλισμού στον σοσιαλισμό και αυτό αργότερα εξελίχθηκε σε αποκατάσταση των καπιταλιστικών σχέσεων σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής.

Που βρίσκονται οι καταβολές και οι λόγοι γι' αυτήν την οπισθοχώρηση; Δεν είναι μυστικό ότι η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ καθοδηγείτο από το ΚΚΣΕ. Σε αντίθεση με τη φεουδαρχία και τον καπιταλισμό, η οικοδόμηση και την ανάπτυξη του σοσιαλισμού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αυθόρμητα. Ο σχηματισμός των σοσιαλιστικών σχέσεων πρέπει να σχεδιάζεται, να οργανώνεται και να βασίζεται σε μια συνεχώς αναπτυσσόμενη επιστημονική βάση. Είναι το κόμμα της εργατικής τάξης που πρέπει να δώσει έναν οργανωμένο, προγραμματισμένο και επιστημονικό χαρακτήρα στον σοσιαλισμό. Η δύναμη του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης βρίσκεται στην κατοχή ενός επιστημονικού προγράμματος και μια σωστή αντίληψη του τρόπου που θα επιτευχθούν οι στρατηγικοί στόχοι της εργατικής τάξης. Για το κόμμα που ίδρυσε ο Λένιν αυτοί οι στόχοι ήταν κυρίως τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και των εργαζόμενων διανοούμενων. Κάθε υποχώρηση από αυτά τα συμφέροντα σήμαινε, και σημαίνει, κοινωνικοπολιτική προδοσία - την εγκατάλειψη των κομμουνιστικών θέσεων πρός όφελος του  ταξικού εχθρού.

Σε κάποια κομμουνιστικά κόμματα και στη χώρα μας, η γενική πεποίθηση είναι ότι αυτή η υποχώρηση ξεκίνησε με την κατάληψη της εξουσίας από τον Γκορμπατσόφ και την κλίκα του. 

Σήμερα είναι προφανές ότι μια τέτοια εκτίμηση δεν είναι ικανοποιητική. Δεν μπορούν να δώσουν μια απάντηση στο ερώτημα γιατί έγινε ξαφνικά δυνατή η καταστροφή των θεμελίων  του σοσιαλισμού, ο διαμελισμός της ΕΣΣΔ -ενός πολυεθνικού κράτους- και η διάλυση του ΚΚΣΕ. 

Είναι αδύνατο για λίγους αποστάτες και προδότες, άσχετα το πόσο υψηλή θέση κατέχουν, να καταστρέψουν μέσα σε λίγα χρόνια ένα πολιτικά ώριμο κόμμα και ένα υγιές κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Με άλλα λόγια παρατεταμένες προετοιμασίες για την αντεπανάσταση που θα κατάστρεφε το κοινωνικοοικονομικό σύστημα του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ ήταν αναγκαίες, τόσο στο εσωτερικό της χώρας και έξω από αυτήν. Το πιο σημαντικό και απαραίτητο στοιχείο, όμως, ήταν ο εκφυλισμός του κυβερνώντος κόμματος, ο  οπορτουνιστικός του εκτροχιασμός. 

Η θέση του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων είναι ότι ο εκφυλισμός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης σε δεξιό οπορτουνισμό και ρεβιζιονισμό, ξεκίνησε από το τέλη του '50, όταν η ηγεσία του κόμματος και του κράτους καταλήφθηκε  από τον Χρουστσόφ και τους συνεργάτες του. Η αφετηρία του οππορτουνιστικού εκφυλισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης  ήταν το 20ο Συνέδριο του. 

Το ιδεολογικό προοίμιο και η ιδεολογική "δικαίωση" τωρα ήταν η αντισταλινική εκστρατεία, η οποία ξεκίνησε κάτω από το ψεύτικο σύνθημα της κριτικής της "προσωπολατρείας". Το τεράστιο κύρος του Στάλιν τώρα ύπουλα διακυρηχνόταν σε όλο τον κόσμο ως " προσωλατρεία" και  η όλη "αποκάλυψη" πήρε έναν δυσάρεστα μικροαστικό και φιλισταικό χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα, σύντομα κατέστη σαφές ότι το μεγαλύτερο μέρος της εκστρατείας ήταν σκηνοθετημένο από τον Χρουστσόφ και άλλους κοντά σε αυτόν. Αλλά η προπαγανδιστική μηχανή αυτής της  "αποκάλυψη" ήταν ήδη σε πλήρη κίνηση. Οι κομμουνιστές, οι οποίοι αντιτίθονταν σε αυτές τις πολιτικές απολύθηκαν από τις δουλειές τους και να αποκλείονταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα.


Ο σύντροφος Κιμ Ιλ Σουνγκ δικαίως λέει ότι η κινητήρια δύναμη της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης "δεν είναι άλλο από την ενότητα ανάμεσα στον ηγέτη, το κόμμα και τις μάζες". Δεν είναι τυχαίο ότι ο οπορτουνιστής Χρουστσόφ κατάφερε το πρώτο πλήγμα κατά της εν λόγω ενότητας με σκοπό την αποδυνάμωση και της αποδιοργάνωση της  κινητήριας δύναμης των σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων. Με τον τρόπο αυτό η οικοδόμηση του σοσιαλισμού ανεστάλη και το διεθνές ταξικό και κομμουνιστικό κίνημα, καθώς και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό υπέστη σοβαρές ζημιές. Η αντισταλινική εκστρατεία οδήγησε στην μείωση του κύρους του σοσιαλισμού, στην αντιπαράθεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και αργότερα με τις συγκρούσεις στα σύνορα της ΕΣΣΔ και της Κίνας, που ήταν μια ντροπή για την ηγεσία μας, αλλά και στην ενεργοποίηση του εχθρών του σοσιαλισμού στις λαικές δημοκρατίες της Ευρώπης. Στη Σοβιετική Ένωση υπήρξε μια μαζική αντικατάσταση των κομματικών και των κυβερνητικών στελεχών, προκαλώντας τεράστια ζημιά στις θεμελιώδεις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού ως της επιστημονικής θεωρίας της εργατικής τάξης καθώς και των σοσιαλιστικών δυνάμεων.

Η ιστορία αποδεικνύει ότι ο κίνδυνος του οπορτουνισμού αυξάνει σημαντικά όταν οργανώνεται σε άρχουσα τάξη, γιατί στο σοσιαλισμό ένα ισχυρό όργανο προπαγάνδας είναι στη διάθεσή της και αυτό είναι ικανό να παραπλανήσει τους κομμουνιστές και τους εργαζόμενους. Αυτό είναι ακριβώς ό, τι συνέβη στη Σοβιετική Ένωση. Στην εποχή του, ο Ι.Β Στάλιν όρισε πολύ σωστά την επικίνδυνη φύση του δεξιού οπορτουνισμού, τονίζοντας ότι για τους οπορτουνιστές "ο Σοσιαλισμός σημαίνει την ανάπτυξη και τον εμπλουτισμό της αστικής τάξης". Ο οπορτουνισμός εκφράζεται σε έλλειψη αρχών, στην κοντόφθαλμη επιδίωξη του άμεσου ατομικού κέρδος, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τα θεμελιώδη συμφέροντα των εργαζομένων. Στην αρχή η ζημία μιας τέτοιας πολιτικής ήταν μεταμφιεσμένη και αντισταθμιζόταν εν μέρει από τα πραγματικά επιτεύγματα του σοσιαλισμού κατά το παρελθόν, επιτεύγματα που είχαν δημιουργήσει ένα άνευ προηγουμένου αποθεματικό σταθερότητας.
   
Αν στην εποχή του Στάλιν, ο βασικός στόχος της οικονομίας ήταν η μείωση του κόστους των αγαθών (το κύριο στοιχείο του σχεδίου της κάθε επιχείρησης) και η παραγωγή υψηλής ποιότητας προϊόντων κάνοντας χρήση των επιστημονικών επιτευγμάτων και των νέων τεχνικών και εξοικονομώντας πρώτες ύλες, ενέργεια και εργασία, στη συνέχεια, στην εποχή του Χρουστσόφ και του Μπρέζνιεφ αργότερα, ο βασικός δείκτης της οικονομικής αποτελεσματικότητας της παραγωγής ήταν η πραγματοποίηση κέρδους σε νομισματικούς όρους. Άρχισαν να το επιτυγχάνουν αυτό αρχικά, με την τεχνητή αύξηση των τιμών, δηλαδή προκάλεσαν μια μείωση του ποσού των αγαθών που παράγονταν, ενώ αυξάναν τις τιμές τους. Η κοντόφθαλμη επιδίωξη του κέρδους και των άλλων ιδιωτικών συμφερόντων για τις επιχειρήσεις οδήγησαν σε επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης στην εθνική οικονομία, μία μείωση της αποτελεσματικότητας των επενδύσεων και μείωση της αξίας του ρουβλίου. Τα φτηνά αγαθά εξαφανίστηκαν, η επιστημονική και η τεχνική πρόοδος υποχώρησε και η  παραγωγικότητα της εργασίας έπεσε.

 

Ως αποτέλεσμα αυτών των οππορτουνιστικών οικονομικών πολιτικών οι μισθολογικές αποκλείσεις εκτινάχθηκαν στα ύψη και μια «μαύρη» οικονομία, βασισμένη στα στοιχεία των ιδιωτικών επιχειρήσεων, επέτρεψε την παράνομη συσσώρευση κεφαλαίου σε αυτή την νέα «σοβιετική» αστική τάξη. Οι "μαύροι" επιχειρηματίες συνωμότησαν με τους διεφθαρμένους γραφειοκράτες στο κόμμα και τα όργανα της κυβέρνησης, καταστρέφοντας τα πάντα γύρω τους. Οι ταξικές διακρίσεις επανεμφανίστηκαν, οδηγώντας τους εργαζόμενους να εμφανίσουν αρνητική στάση απέναντι στην εργασία και το κράτος. Το σοβιετικό κράτος έχασε τον ταξικό του χαρακτήρα, αλλάζοντας από την κατάσταση της προλεταριακής δικτατορίας στο λεγόμενο «παλλαικό κράτος». Από τη δεκαετία του 80 η γραφειοκρατία είχε αυξηθεί κατά τρεις φορές πάνω από τα επίπεδα της περιόδου του Στάλιν, η δωροδοκία και η διαφθορά ήταν διαδεδομένες και η αποδοτικότητα μειώθηκε. Το κράτος είχε αποξενωθεί από τους εργαζόμενους και είχε χάσει την υποστήριξή τους. Έτσι, η κοινωνική βάση του σοβιετικού κράτους κατέρρευσε.

Με την κατάληψη της ηγεσίας από την κλίκα των Γκορμπατσόφ, Γιάκοβλεφ, Σεβαρντνάτζε , ο δεξιός  οπορτουνισμός κινήθηκε στην παλινόρθωση του καπιταλισμού και πάνω σε νομική βάση. Ξεκινώντας από την αντίληψη του Χρουστσόφ της "πλήρους και τελικής νίκης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση", και στη συνέχεια, μέσω της ψευδούς προπαγάνδας του Μπρέζνιεφ περί "αναπτυγμένου σοσιαλισμού", το ανώτερο στρώμα του ΚΚΣΕ μετασχηματίστηκε τελικώς, ολοκληρωτικά σε προδότες και αποστάτες, σε εργαλεία του μονοπωλιακού κεφαλαίου των ΗΠΑ και της εγκληματικής αστική τους τάξης, καταστρέφοντας τον σοσιαλισμό, το πολυεθνικό σοβιετικό κράτος και το κομμουνιστικό κόμμα.Ο δεξιός οπορτουνισμός έτσι ολοκλήρωσε την εξέλιξή του. Οι οπορτουνιστές στην ηγεσία του κόμματος, όπως ο Γκορμπατσόφ, οι οποίοι μέχρι πρόσφατα τραγουδούσαν την Διεθνή μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες,  σήμερα φλυαρούν  για "την κατάρρευση του σοσιαλισμού», το «ιστορικό αδιέξοδο" και το "αποτυχημένο πείραμα». Έχουν αποκαλύψει έτσι την πλήρη πολιτική και ηθική χρεοκοπία τους.

Πρέπει να πάρουμε τρεις πτυχές υπόψη:  

Πρώτον, ότι η υποχώρηση  του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση δεν ήταν αυθόρμητη και είναι λάθος να θεωρηθεί ότι η αντεπανάσταση, είναι τελική και εντελώς νικηφόρα. 'Οπως ο σύντροφος Kim Jong Il έχει πει: "Η υποχώρηση  του σοσιαλισμού και η αναβίωση του καπιταλισμού σε ορισμένες χώρες, όταν εξετάζεται υπό το πρίσμα του παλλιροικού ρευματος της ιστορικής εξέλιξης, είναι μόνο ένα προσωρινό, τοπικό φαινόμενο». Δεν έχει σημασία ποιές μπορεί να είναι οι μηχανορραφίες των ιμπεριαλιστών και των αντιδραστικών, το ρεύμα της ιστορίας θα ρέει διαμέσω της φεουδαρχίας και του καπιταλισμού στον σοσιαλισμό και θα σαρώσει τα φρούρια του ιμπεριαλισμού.

Δεύτερον, δεν ήταν ο σοσιαλισμός και το κομμουνιστικό ιδανικό που υπέστη ήττα στην ΕΣΣΔ, αλλά ο οπορτουνισμός, που είχε σφετεριστεί την εξουσία. Πολιτικοί διπλοί πράκτορες και καριερίστες που κέρδισαν την εμπιστοσύνη του λαού με απάτη σκαρφάλωσαν στην ιεραρχία του ΚΚΣΕ και του σοβιετικού κράτους. Σήμερα, προκειμένου να παραμείνουν στις πλάτες του λαού, είναι έτοιμοι να εξαρτηθούν από οποιαδήποτε καθάρματα, εγκληματίες, φασίστες, βδελυρούς αντισοβιετικούς εξόριστους. Σέρνονται στα πόδια των ρατσιστών της Νότιας Αφρικής και του Ισραήλ ή  σε αντιδραστικά καθεστώτα, όπως στη Σεούλ και την Ταϊβάν. Είναι σαφές, επομένως, ότι δεν είναι το κόμμα των κομμουνιστών, που έπαψε να υπάρχει, αλλά η σάπια και παράλυτη δομή που γεννήθηκε απο τον οπορτουνισμό. Οι οπορτουνιστές έχουν από καιρό πάψει να ενσαρκώνουν το λενινιστικό κόμμα. Αντικειμενικά, είναι εναντίον του. Γι' αυτό το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα των Μπολσεβίκων είναι ενάντια στην αναβίωση του ΚΚΣΕ το οποίο έχει καταστεί συμβαλλόμενο μέρος της Δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας.

Τρίτον, ο καπιταλισμός που έχει διασώθηκε από τους αποστάτες και τους οπορτουνιστές δεν μπορεί να λύσει κανένα από τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Η τωρινός «θρίαμβος» του ιμπεριαλισμού είναι μια ψευδαίσθηση, που απλά σπέρνει τους σπόρους μιας βαθύτερης κρίσης, προαναγγέλλοντας εναν εντεινόμενο αγώνα για την ανακατανομή του κόσμου. Μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να σώσει τους λαούς του κόσμου από την περαιτέρω καταστροφή.

Στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση η αντεπανάσταση έφερε στους ανθρώπους μια καταστροφή από την οποία δεν υπάρχει διέξοδος, γιατί ο καπιταλισμός βρίσκεται σε βαθιά κρίση, μια κρίση η οποία εκφράζεται με την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, το μοναδικά δομημένο παραγωγικό σύμπλεγμα της χώρας. Χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν, τα επίπεδα παραγωγής έχουν μειωθεί σε αυτά των αρχών της δεκαετίας του 1970, πολύτιμος εξοπλισμός χάνεται, προμήθειες σπάνιων πρώτων υλών κλέβονται, τα ορυχεία άνθρακα πλημμυρίζουν, τα εκτρεφόμενα ζώα σφαγιάστηκαν λόγω της έλλειψης ζωοτροφών. Κρύο και πείνα απειλούν αυτό το χειμώνα και η ανεργία αυξάνεται. 

Όλα αυτά συμβαίνουν όταν η εργατική τάξη, ως αποτέλεσμα της "περεστρόικα" έχει γίνει απολίτικη, έχει πάψει να είναι τάξη. Με την οργάνωση της γενοκτονίας, οι αντεπαναστάτες παίρνουν την εκδίκησή τους για την προηγούμενη γενιά, που είχε χτίσει και υπερασπίστηκε το σοσιαλισμό. Στα κράτη της Βαλτικής, Εσθονία, Λετονία και τη Λιθουανία, για παράδειγμα, εκείνοι που συμμετείχαν και οι οποίοι μείναν ανάπηροι στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο, χάσαν τις συντάξεις τους. Αντί αυτού, η εθνική αστική τάξη που έχει έρθει στην εξουσία επιβραβεύει με υψηλές συντάξεις όσους πολέμησαν τον Κόκκινο Στρατό στον πόλεμο, που μετά τον πόλεμο κρύβονταν στα δάση, επιτείθονταν και λεηλατούσαν  χωριά και δολοφονούσαν κομμουνιστές. Και παρόμοια πράγματα συμβαίνουν στην Ουκρανία, τη Μολδαβία και στη Ρωσία, όπου Βετεράνοι Πολέμου, που έσωσαν τις ζωές μας, τώρα ταπεινώνονται, όχι μόνο στα λόγια αλλά και σωματικά.


Μπορούμε να ρωτήσουμε πότε έλαβε χώρα το πραξικόπημα που βύθισε τους λαούς της ΕΣΣΔ στην αιματοχυσία και την δυστυχία; 

Θεωρούμε ότι έλαβε χώρα μετά τα γεγονότα του Αυγούστου του 1991 στη Μόσχα, που δεν ήταν ούτε μια "εξέγερση" ούτε ένα "πραξικόπημα". Αυτό συνέβη μετά το σχηματισμό της λεγόμενης επιτροπής έκτακτης ανάγκης του κράτους. Μέχρι εκείνο το σημείο η αναβίωση του καπιταλισμού είχε διεξαχθεί υπό την καθοδήγηση της οππορτουνιστικής ηγεσίας του ΚΚΣΕ και είχε καμουφλαριστεί με το σύνθημα της "σοσιαλιστικής ανανέωσης". 

Το καλοκαίρι του 1991 η αντεπανάσταση ήταν ώριμη και  συντάχθηκε ένα σενάριο για τη μετάβαση στο επόμενο στάδιο, ένα σενάριο που πιστεύουμε είχε προγραμματιστεί στο εξωτερικό. 

Σε αυτό το αντικομμουνιστικό δράμα το ρόλο  του παραγωγού τον είχε ο Γκορμπατσόφ και άλλοι και το ρόλο των ηθοποιών τον έπαιξαν οι ψευτοδημοκράτες, που κινητοποιούνταν για την υπεράσπιση του Λευκού Οίκου. Το αποτέλεσμα της προβοκάτσιας και όλης αυτής της φάρσας ήταν ότι οι εργαζόμενοι στερήθηκαν της πολιτικής εξουσίας και η προώθηση του καπιταλισμού προχώρησε χωρίς σοβαρό εμπόδιο. Μια εκκαθάριση πραγματοποιήθηκε στο στρατό, ξεκινώντας από εκείνους που είχαν παραμείνει πιστοί στον όρκο του σοβιετικού κράτους. 

Τα μέλη της επιτροπής έκτακτης ανάγκης του κράτους όπως Yanayev, Pablov, Krychikov και Shwenin ρίχτηκαν στη φυλακή, ενώ η υπουργός Εσωτερικών Pugo και ορισμένα άλλα ηγετικά στελέχη της ΚΕ του ΚΚΣΕ αυτοκτόνησαν κάτω απο πολύ περίεργες συνθήκες. Ο Γκορμπατσόφ κατά την επιστροφή του από τη λεγόμενη «κράτηση» του στην Κριμαία εξέδωσε διατάγματα που απαγόρευαν τις δραστηριότητες του ΚΚΣΕ και των κομματικών οργανώσεων στους τομείς στις κεντρικές και τοπικές περιοχές. 

Κάποιος μπορεί να ρωτήσει γιατί κανείς δεν βγήκε μπροστά για να υποστηρίξει την Κ.Ε. του ΚΚΣΕ και τις κομματικές επιτροπές τις περιφέρειας και των κέντρων; Η απάντηση είναι σαφής, φυσικά: το κόμμα που ίδρυσε ο Λένιν και εμπλουτίστηκε απο τον Στάλιν έχει σταματήσει να υπάρχει εδώ πολύ καιρό και είχε μετατραπεί τα τελευταία τριάντα χρόνια από κόμμα της εργατικής τάξης στο λεγόμενο «κόμμα όλου του λαού», μια δεξαμενή για σοσιαλδημοκράτες, αντικομμουνιστές, εθνικιστές και αναρχικούς. Το κόμμα δεν διαλύθηκε από κανέναν στην πραγματικότητα. Απλά κατέρρευσε, επειδή παρέμεινε κομμουνιστικό μόνο κατ'όνομα.

Η Νίνα Αντρέγιεβα καταλήγει τονίζοντας ότι η επιβίωση του σημερινού καθεστώτος γίνεται πιο εύκολη από τη διασπορά των αντιπάλων δυνάμεων. Περισσότερα από εκατό κόμματα έχουν προκύψει απο  τα συντρίμια του ΚΚΣΕ, μερικοί έχουν   αντικομμουνιστική βάση, κάποια πήραν τον "μεσαίο δρόμο", αλλά άλλοι έχουν αρχίσει να σχηματίζουν ένα μέτωπο που αντιτίθεται στην παλινόρθωση του καπιταλισμού. Ένα από αυτά είναι το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα των Μπολσεβίκων, που ιδρύθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1991 και με βάση το πρόγραμμα των Μπολσεβίκων. Πιστεύουμε ότι η ΕΣΣΔ θα γίνει και πάλι η πατρίδα της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης.

Η παραπάνω είναι μια συντομευμένη εκδοχή της ομιλίας του Νίνα Αντρέγιεβα, που διανέμεται από την:The Stalin Society, Λονδίνο, Δεκέμβριος 1992